#طنز
بگذارید همین اول بگویم، ما از این سوسول بازی‌ها و شوخی نداریم که آلودگی صوتی و این‌ها، بوق که دیگر این حرف‌ها را ندارد. اصلن از قدیم هم گفته‌اند، ماشینی که بوق و صندلی ندارد که ماشین نیست. اصلن بوق ناموس ماست، هویت رانندگی به بوق زدن است، آن هم بیجا و بلند و پیوسته و ممتد. گاهی دیده‌ایم که بعضی‌ها به قول خودشان تک بوق یا نیم بوق می‌زنند. این سوسول بازی‌ها برای تازه گواهی‌نامه گرفته‌هاست، نه راننده‌های حرفه‌ای، هر راننده‌ی حرفه‌ای می‌داند که اگر هر از گاهی بوق الکی و پیوسته نزند، اصلن راننده نیست.
حالا تازگی‌ها آمده‌اند به مایی که بوق کامیون روی رخش‌مان نصب کرده‌ایم گیر داده‌اند. می‌گویند آلودگی صوتی ایجاد می‌کنی. واژه ساخته‌اند تا ما را بِتیغَند. می‌گویند آلودگی صوتی باعث تضعیف اعصاب دیگران، پایین آمدن آستانه‌ی تحمل و افزایش خشونت در دیگران و جامعه می‌شود. این‌ها را از کجایشان درمی‌آورند؟ خب مثل ژاپنی‌ها باهوش باشند و به جای پرداختن به اعصاب مردم، بروند از این بوق‌ها برق تولید کنند بابا.
می‌گویند در ترافیک بوق نزنید، چراغ بزنید. مگر راننده‌ی جلویی ما با چراغ می‌ترسد که کنار بکشد، ساده نباشید، این بوق است که می‌ترساند و راه باز می‌کند. می‌گویند صدای آهنگت را بلند نکنید، خودشان افسرده‌اند نمی‌توانند ببینند ما آهنگ بلند گوش می‌کنیم. می‌گویند برای خداحافظی و سلام بوق نزنید، پس چه کنیم؟ خوب است عربده بکشیم؟ آن هم میان خیابان و منطقه‌ی مسکونی؟ خوب است با عربده‌ی خداحافظی آرامش همسایگان را سلب کنیم؟ حالا درست است هم صدای بوق و هم صدای خود ما قشنگ است، اما همه که صدای خودشان قشنگ نیست که داد بزنند. پس باید بوق بزنند.
بقیه هم بهتر است گوش‌های خودشان را عادت بدهند. بوق ناموس ماست، با آن شوخی نکنید.
در تلگرام هم به ما بپیوند: @gabbehteam1
رویدادها و برنامه‌های گبه را اینجا ببین: رویدادهای گبه
