چند وقت پیش خبری منتشر شد مبنی بر این که وب‌سایت‌های مطرحی در دنیا می‌خواهند بخش دیدگاه یا همان کامنت خود را ببندند. استدلالی که آنها برای این کار بیان کرده‌اند این است که از پسِ حجم بالای نظرات و سخت بودن مدیریت آنها و هزینه‌هایش برنمی‌آیند.
این موضوع ما را یاد این انداخت که از روزی که وب ۲، یعنی وب تعاملی که در آن کاربران هم تولید محتوا می‌کنند، روی کار آمده، چه قدر دنیایی متفاوت از برداشت‌ها و تصورات عمومی گذشته، بروز پیدا کرده است. دنیایی که در آن بیان علاقه (لایک) و دیدگاه (کامنت) و حرف زدن آن قدر زیاد شده که ما گاهی کنش و واکنش عملی را فراموش می‌کنیم. البته شاید بعضی‌ها فکر کنند این مساله تنها به کشورهای در حال توسعه برمی‌گردد. اما این مساله همه‌جهانی است.
به مانند تصویری که در پایین می‌بینید و دستمایه‌ی تبلیغ یک موسسه شده:
«۴۵۶ نفر از دوستانت، خانه‌ی تازه‌ی تو را دوست (لایک) دارند. اما فقط سه نفر در اسباب‌کشی به شما کمک می‌کنند.»
اشاره‌ای به لایک‌هایی که ما هر روز در شبکه‌های اجتماعی نسبت به دیگران یا خودمان ابراز می‌کنیم و می‌بینیم اما به هنگام عمل یا تنها می‌مانیم یا تنها می‌گذاریم. البته باید دید پیش از شبکه‌های اجتماعی چه طور بوده، یعنی مثلن آن زمان چند نفر برای اسباب‌کشی به کمک می‌آمدند. آیا اصلن انتظاری که ما از واکنش‌های شبکه‌های اجتماعی برای خود می‌سازیم، درست است؟
به ما بپیوند:
کانال تلگرام: @gabbehteam1
