این که ما لبخند بزنیم، با روی خوب با آدم‌ها برخورد کنیم، محترم حرف بزنیم یا درخواست‌های خود را با زبان دوستانه مطرح کنیم، و یا اخم کنیم و آدم‌ها را بترسانیم و تهدید کنیم، طلب‌کار باشیم و با رفتار هجومی و مچ‌گیرانه با آدم‌ها برخورد کنیم، بدون شک نتایج متفاوتی در روابط و پیوندهای دوستی و کاری برای ما همراه می‌آورد.
در رویارویی با این دوگانه، عوامل متعدد و شرایط متفاوتی می‌شود تعریف کرد که بر مبنای هر یک بتوان هر کدام از رفتارها را توجیه کرد. چیزی که فراتر از توجیه لحظه‌ای رفتارهاست، نهادینه شدن خشونت است. به گواه آماری که موسسه‌ی گالوپ چندی پیش منتشر کرد، مردم ایران از عصبانی‌ترین مردمان جهان هستند. عصبانیتی که در همین اخم کردن و تهدید ریشه دارد و به شکل‌های فیزیکی شدید هم ختم می‌شود.
حال انتخاب با ماست. بله، می‌توانیم با خشونت و اخم و تهدید، با آدم‌ها برخورد کنیم و این رفتار را آن قدر در درون خودمان نهادینه و قوی کنیم که کم‌کم با دوستان و خانواده هم چنین رفتاری پیش بگیریم. بعد دوستی‌ها را خراب کنیم و تازه از دیگران طلب‌کار هم باشیم و آنها را به دیوانگی یا رفتار غیرانسانی متهم کنیم. این طلب‌کار بودن یکی از بدترین نتایج چنین رویکردی است که ناخودآگاه باعث می‌شود همیشه فرار رو به جلو داشته باشیم و دیگران را زیر سوال ببریم و بدین شکل از مسئولیت‌پذیری و پاسخگو بودن نسبت به رفتار خودمان فرار کنیم.
پس اگرانتخاب کردی که اخم و تهدید کنی، عصبانی باشی و طلب‌کارانه خشونت را گسترش دهی، با خیال راحت این کار را بکن، مطمئن باش بلخره دیگران این رفتار شما را می‌فهمند و دوستی‌هایتان خراب می‌شود. نفهمیدند هم فرقی ندارد، بلخره از رفتار شما خسته می‌شوند و از شما دوری می‌کنند.
این میان تنها نگران چین و چروکی باش که روی پیشانی‌ت می‌افتد.
به ما بپیوند:
کانال تلگرام: @gabbehteam1
برای دیدن گزارش گالوپ اینجا برو:
